برگزاری جلسه دفاع از پروپوزال در گروه پاتوبیولوژی

استافیلوکوکوس اورئوس از مهم‌ترین باکتری‌های بیماری‌زای انسانی است. امروزه کسب مقاومت به عوامل ضد میکربی و همچنین افزایش سویه‌های مقاوم این باکتری به طیف وسیعی از آنتی‌بیوتیک‌ها در عفونت‌ها مشاهده می‌شود. از طرفی کشف و معرفی آنتی‌بیوتیک‌های مؤثر و جدید علیه این باکتری با موفقیت کمی همراه بوده است که می‌تواند نشان دهنده نیاز به اقداماتی جهت جلوگیری از بروز عفونت‌های استافیلوکوکوس اورئوس باشد. از روش‌های کمک کننده در حل این مشکل می‌توان به ایمن سازی فعال و غیرفعال در برابر این پاتوژن اشاره کرد، اما آزمایش و بررسی این استراتژی‌ها برای جلوگیری از عفونت استافیلوکوکوس اورئوس تا‌کنون با موفقیت چشمگیری همراه نبوده است. از عوامل مؤثر در عدم کارایی این راهبردها می‌توان به نقش فاکتور‌های ویرولانس متعدد این باکتری در فرار و مقابله با فاگوسیتوز اشاره نمود. یکی از مهمترین این عوامل بیماری‌زا پروتئین A می‌باشد. این پروتئین که توسط ژن spa کد می‌شود، در سطح باکتری بیان شده و با اتصال به ناحیهFC  ایمونوگلوبولین باعث اختلال در فاگوسیتوز باکتری می‌شود.

از طرفی این احتمال وجود دارد که بعضی آنتی‌ژن‌ها به تنهایی داری خاصیت ایمنی زایی کافی برای القای ایمنی حفاظت کننده نباشند .از روش‌های تقویت پاسخ ایمنی می‌توان به استفاده از ادجوانت‌های مناسب اشاره کرد. ادجوانت‌ها جذب آنتی‌ژن همراه خود را به درون سلول‌های ایمنی تقویت کرده و همچنین قابلیت افزایش پاسخ ایمنی با تأثیر مستقیم بر سلول‌های ایمنی را دارند. گلوکومانان (D-glucomannan) پلی‌ساکاریدی با ویژگی ادجوانتی بوده که با القای تولید سایتوکاین‌های شیمیایی موجب تحریک و تنظیم سیستم ایمنی می‌شود. بنابراین استفاده از این پلی‌ساکارید به عنوان ادجوانت می‌تواند از اهداف توسعه استراتژی‌های ایمنی فعال علیه استافیلوکوکوس اورئوس در آینده محسوب شود. از طرفی تعیین تأثیرات گلوکومانان در فاگوسیتوز توسط سلول‌های ماکروفاژ تاکنون مورد بررسی جدی قرار نگرفته است. بدین سبب شناخت ویژگی‌های تاثیرات گلوکومانان بر فعالیت‌های بیگانه خواری سلول‌های ماکروفاژ می‌تواند زمینه ساز تغییرات ترکیبات ادجوانتی در واکسن‌های ضد استافیلوکوکوس اورئوس باشد.

در مطالعه حاضر ضمن تعیین فراوانی ژن کد کننده پروتئین A، بررسی تغییرات فعالیت بیگانه خواری ماکروفاژ‌ها علیه استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی‌سیلین در حضور گلوکومانان صورت می‌گیرد.