در بخشی از این سخنرانی دکتر تکیان می‌گوید: ... سلامت درواقع شاخص اصلی برای خوب بودن جوامع انسانی است؛ به همین دلیل در قطعنامه‌ای که بزرگان عالم حدود هشت سال پیش تدوین کردند؛ گفتند «سلامت، تنها جزء سیاست‌گذاری اجتماعی است که در آن، هم پیش‌شرط، هم نتیجه و هم شاخص برای جامعه‌ی پایدار است» و جامعه‌ی پایدار جامعه‌ای است که افراد می‌توانند در آن پتانسیل‌های خودشان رو برآورده کنند و در آن، مسئله‌ی عدالت بین نسلی به‌عنوان یک اصل پذیرفته‌ شده؛ یعنی اینکه اگر من مسئول الآن در سال هزار و چهارصد در حال برنامه‌ریزی برای افزایش محصولات کشاورزی هستم؛ کاری نکنم بچه‌ها و نوه‌های من در سال هزار و چهارصد و بیست دیگر آبی برای پرورش محصولات کشاورزی خود و نداشته باشند؛ یا اگر الآن برای دسترسی منابع انرژی یا افزایش قدرت حمل‌ونقل و شبکه ریلی، یا افزایش شبکه‌ی هوایی کار می‌کنم، کاری نکنم که جنگل‌هایمان نابود شود و اکسیژن نداشته باشیم و مردم در شهرها خفه شوند؛ یا اگر الآن می‌خواهم از خودرو به‌عنوان یک مشوق برای سیاست‌هایم استفاده کنم؛ کاری نکنم که سالیانه چهار هزار و پانصد نفر فقط در تهران از آلودگی هوا فوت کنند؛ پس یک جامعه‌ی پایدار، هم عدالت بین نسلی و هم عدالت بین سیاستی دارد...